« محکوم به اعدام »* از محمود درویش

محکوم به اعدامم .

چیزی ندارم که به تو رسد ..

وصیت ام را با خونم نوشته ام :

ٌ به آب اطمینان کنید ،

ای ساکنان ترانه ی من ! ٌ

آن گاه به امید فردایی سربلند ،

در خون خود خفتم ...

خواب دیدم ، که قلب زمین

بس بزرگتر از نقشه ی آن است ،

و روشن تراز آینه اش وچوبه ی دارم .

خود را به پاره ابر سپیدی سپردم ،

تا به آسمان بَرَدم ..

- گویی شانه بسری هستم ..

وباد ، با ل های من است .

سپیده دم ،

صدای نگهبان شب ،

خواب از من ربود ،

ازرؤیا و کلامم نیز:

ٌ تا مرگ فرصت تازه ای داری ..

پس ، دستی در وصیت نامه ات ببر ..

باردگر، اجرای حکم به تعویق افتاده ! ٌ

پرسیدم : تا کی ؟

گفت : ٌ منتظر باش ، تا بیشتر بمیری ! ٌ

گفتم : چیزی ندارم که به تو رسد ..

وصیت ام را با خونم نوشته ام :

ٌ به آب اطمینان کنید ،

ای ساکنان ترانه ی من ! ٌ

---------------------------------------------------------------

* - از مجموعه ی ٌ لا تعتذر عما فعلت – از آن چه کردی پشیمان مباش ٌ

* - ترجمه ی آزاد از حسن عزیزی .